حراج

روا نبود که اینجوری از دلِ تو جا بمونم

روا نبود با این همه تنهایی ، تنها بمونم

حیف دلم که پیشِ تو ، موند و به هیشکی دل نبست

حیف دلِ صبوره من ، که عاشقت بوده و هست

گوش کن ای دلِ من

گاهی فکر میکنم چقدر این پنجره های بلند خوبن

همین ها که تا پیش پای آدم پایین کشیده میشن

وقتی بارون میاد ، وقتی پشت شیشه ی پنجره اسیر شدی،

وقتی اتاق کوچکتر میشه ، هی کوچکتر میشه و تو هی خفه خفه خفه تر میشی ،

چقدر این پنجره های بلند خوبن. همین ها که تا پیش پای آدم...

توی این خرابه ی متروکه

گاهی ، وقتی آدما بهت نیاز دارن مهربون میشن ...

ااین درسته ؟ شاید آره ، شایدم نه ... اما من یکی رو میشناسم همینجوری مهربونه

واقعا چرا ؟ چرا دنیا سخت میگیره به این بعضیا

بعضی وقتا میگم خدایا واقعا داری ما رو میبینی؟

اما یاد این جمله که میفتم آروم میشم :

مگر میشود زندگیت را بیهوده آفریده باشد !؟ او خداوند دانه های انار است

متاسفم برات ای دل ساده

طبق عادتی که دارم واسه نوشته هام تاریخ و ساعت میزنم 

اما تکنولوژی انقد پیشرفت کرده که دیگه لازم نیست جوهر حروم کنم

طبق معمول هندزفری تو گوشمه  [ کول باره آرزو هاتو کی دزدید ] ، آهنگا خیلی

خیلی خیلیییییی رو ذهن و فکر آدم رو خاطراتش تاثیر میذارن 

الان با خودم فکر میکنم چی پیش میاد ، دنبال یه هولم ، یکی بیاد منو هول بده ،

بیاد مث وقتی دوچرخه سواری یادگرفتم پشتمو بگیره و یهو ولم کنه ، فقط منو یه کوچولو

هول بده ، خیلی به این هول نیاز دارم 

یه مشت حرف مفت

نمیدونم شاید لازم باشه واسه شروع انقد رک باشم یا نه !

صرفا یه مطلب عشقی نیست

حرف دله ، کسی اگه میتونه کمک کنه و نظر بده

یکی هست تو قلبم که آره تو فکرمم هست

فقط خیلی دوره ، خیلی دووووووور

اصن ایران نیست ... ولی دلش اینجاس

اما نمیتونه بیاد 

چی دارم میگم 😊